Google Plus ကို မုန္းတယ္

က်မရဲ. အလုပ္အတြက္ အသံုး အမ်ားဆံုး Email က gmail နဲ.ပါ။ အလုပ္က အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းေနေတာ့ email ေတြလဲ မ်ိဳးစံုု ေျပာင္းျပီး ေနာက္ဆံုး ဒီ gmail ကိုပဲ ျပန္ျပန္ေရာက္လို.လာပါတယ္။ က်မလုိအပ္တာကလဲ အျမဲ အလြယ္တကူ သံုးလိုရတာ၊ ဖုန္းနဲ. သံုးလို.ရတာ၊ တျခား နိုင္ငံေရာက္ေနလဲ အလြယ္တကူ ဝင္သံုုးလို.ရတာ ဒီ Criteria ေတြနဲ. ျပည့္တဲ့ email မ်ိဳးေပါ့။

ဒါေပမယ့္ ခက္တာက အခု Google Plus ဆုိတာၾကီး ေပၚလာျပီးထဲက အဲဒီကေန. Google နဲ. သက္ဆိုင္တာေတြ အားလံုး စုျပီး Public ထုတ္လႊင့္ေတာ့တာပါပဲ။ ဥပမာ Blogpost Youtube Picassa နဲ. တျခား ေျမာက္မ်ားစြာေသာ Google Products  ေတြေပါ့။ 

တခါတေလ အလုပ္က Gmail သံုးတဲ့ တခ်ိဳ.ဆီက အီးေမးေရာက္လာရင္ သူတို.ရဲ. Google Plus က ဓါတ္ပံုေတြပါ ေတြ.ရတတ္ပါတယ္။ စပ္စုခ်င္ရင္ အဲဒီ ဓါတ္ပံုကို နွိပ္ျပီး ဆက္သြားရင္ သူတို.ရဲ. ဝါသနာ မိသားစု အားကစား ေဟာလီးေဒးဆိုတာေတြ ေတာင္ ၾကည့္လို.ရရင္ ရေနေသးတာ။ အထူးသျဖင့္ က်မနဲ. လူခ်င္း မေတြ.ဖူးပဲ အလုပ္အရပဲ email နဲ. ဖုန္းနဲ. ဆက္သြယ္ရတဲ့ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ေတြ သူတို. ဓါတ္ပံုေတြ ၾကည့္ျပီး ေအာ္ ဒီရုုပ္ေတြပါလား ဒီအသက္အရြယ္ပါလားလို. သိရတာေပါ့။ 

က်မမွာလဲ Google Plus account က ရွိေတာ့ မသံုးျဖစ္ေပမယ့္ က်မလိုပဲ တျခား လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြလဲ က်မ ဘာရုပ္လဲ (အထီးလား အမလား) ဆိုတာမ်ိဳး စပ္စုုခ်င္သူ စပ္စုလို.ရၾကမွာေပါ့။ ဒါေမမယ့္ က်မ Account က က်မရဲ. profile ဓါတ္ပံုအျပင္ တျခားဘာမွ တင္မထားပါ။ အဲလိုပဲ ထင္ခဲ့မိတာေလ။

တခါမွလဲ က်မရဲ. ဒီ Google Plus ဆိုတဲ့ Account ၾကီး ကို ဝင္မၾကည့္မိခဲ့၊ ဒီေန.မွ ဘာမင္ဂန္က ေဆးေက်ာင္းသား တေယာက္ သူတို. Conference လုပ္တာ စာလာသင္ေပးဖို. ဆက္သြယ္လာပါတယ္။ Google mail ကလာတာ ဆုိေတာ့ သူ.ရဲ. G Plus ဓါတ္ပံုနဲ. ဘယ္လုိ ရုပ္မ်ိဳးလဲဆိုတာ ေတြ.ေနရပါတယ္။ က်မလဲ သူ. Email ကို ျပန္ျပီးမွ သတိရသြားတာ ဒီေက်ာင္းသားေတြလဲ ငါ့ပံုဝင္ၾကည့္လို. ရေနမွာပဲ ဆိုျပီး ဘာရယ္မဟုတ္ က်မရဲ. Google Plus Account ကို ဝင္ၾကည့္မိလိုက္တာ ဘယ္ဟုတ္မလဲ ဒင္းက က်မရဲ. Blog က Post ေတြေရာ Youtube က Favourite လုပ္ထားတာေတြေရာ ဒီ Blog က ဓါတ္ပံုေတြေရာ (album တခုနဲ.)  Public Display လုပ္ထားတာ ေတြ.လိုက္ရပါတယ္။ ဘာ Private information မွ မပါေပမယ့္လဲ က်မရဲ. Social life နဲ. Professional life နွစ္ခုကို က်မ သပ္သပ္စီ ခြဲထားခ်င္ပါတယ္။ Private Life ကိုလဲ private ထားျပီးေတာ့ေပါ့။ 

ဥပမာ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ က်မရဲ. လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ေတြ က်မနဲ. အီးေမးဆက္သြယ္မယ္၊ အီးေမးကေန ဒီ Googleplus ကေရာက္လာမယ္၊ က်မတင္ထားတဲ့ blog post ဒီ post ေတြနဲ. ဆက္ႏႊယ္ေနတဲ့ ပံုေတြၾကည့္။ တခ်ိဳ.စာေတြက သူတို.အေၾကာင္း က်မ အတင္း တုတ္ထားတာ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေနမွာပဲ။ က်မေရးတဲ့ စာေတြ သူတို.နားမလည္ ေၾကာင္းလဲ သိေနေပမယ့္လဲ က်မေတာ့ ေဘာမက် .. ။ 

ဒါနဲ. ရွိရွိသမွ် ရွယ္ထားတာ အားလံုး၊ ဓါတ္ပံုေတြအားလံုး ဖ်က္ျပီး ဒီ ဘေလာ့နဲ. Google Plus ကို ဆက္ႏႊယ္ေနမွဳ မရွိေအာင္ လုပ္ထဲလိုက္တာ အလုပ္လြန္ျပီး ဒီဘေလာ့က ပံုေတြပါ အားလံုး ေပ်ာက္သြားေတာ့တာပါပဲ။ ဂန္. ဂန္. ဂန္. ....

ကဲ ..... သေမၺ သဒၵါ ကမၼသကၠာ ေပါ့ ... 

ဒီ ဘေလာ့လဲ ဖ်က္ခ်င္ေနတာ ၾကာခဲ့ ျပီပဲေလ။

တခါတေလ ညည္းခ်င္ ျငဴခ်င္ စိတ္ေပၚလာရင္ Facebook မွာပဲ Notes ေရးျပီး ညည္းျဖစ္ေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ. .... ကြယ္ ။ 

https://www.facebook.com/pages/Moe-Kai/352662748138144?fref=ts


ADDITIONAL COMMENT

အေျပာေတြေစာ အျပစ္တင္မိတာ ျပန္ျပင္ပါတယ္။ Google Plus, Blogspot forum, Picassa အားလံုး ေလွ်ာက္ဖတ္ျပီး သိလိုက္ရတာက ဘေလာ့ဂ္က ဓါတ္ပံုေတြကို ပီကာစာမွာ တင္ထားတာပါ။ အဲဒီေတာ့ ပီကာစာက ပံုေတြ ေယာင္ျပီး မဖ်က္မိပါေစနဲ.။ က်မရဲ. ပံုုေတြကေတာ့ က်မ ကလိလြန္သြားလို. အားလံုး Private setting ျဖစ္ျပီး မျမင္ရေတာ့တာပါ။ အဲဒါကို ပီကာစာမွာ ျပန္သြားျပီး Public ျပန္ေျပာင္းလို္က္ေတာ့ အားလံုး အဆင္ျပန္ေျပသြားပါျပီ .... ကြိကြိကြိ

အားကစား လုပ္ၾကမယ္

က်မက အားကစား ဆရာဝန္ တေယာက္ပါ။ အဲဒီေတာ့ အားကစားအသင္းေတြကို လူနာကုေပးရသလို ျပည္သူလူထုေတြ အားကစား မ်ားမ်ားလုပ္ျပီး က်န္းမာေအာင္ေနဖို. တိုက္တြန္းတာလဲ လုပ္ရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ က်မတို. လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ ေတြ.ျပီဆိုရင္လဲ အရင္ဆံုးေမးတတ္တဲ့ ေမးခြန္းက နင္ေရာ ဘာအားကစားလုပ္လဲ ဆိုတာပါ။

ရွက္ရွက္နဲ. ဝန္ခံရရင္ က်မ ဘာအားကစားမွ အေထြအထူး မလုပ္ျဖစ္ပါ။ က်မက အရင္ထဲက အရမ္း ဝတုတ္ၾကီး မဟုတ္သလုိ ပိန္ပိန္ပါးပါး အမ်ိဳးအစားထဲမွာလဲ မပါပါ။ အားကစား လုပ္စရာမလုုိပဲ က်မအလုပ္က အျမဲ ေျပးလႊား လွဳပ္ရွားေနရေတာ့ ေပါင္ခ်ိန္လဲ မတက္ပါ။ က်မရဲ. လွ်ိဳ.ဝွက္ခ်က္ကေလး တခုက အျမဲသြက္သြက္လက္လက္ ေနတယ္ဆိုတာေလး တခုပါပဲ။ ေလွကားကို ျမန္ျမန္ေျပးတက္တယ္။ လမ္းျမန္ျမန္ေလွ်ာက္တယ္။ ျငိမ္ျငိမ္ထိုင္ေနတယ္ မရွိ အျမဲကို လွဳပ္ရွားေနရတာ ဆုိေတာ့ အစားေသာင္းက်န္းေပမယ့္ ဝိတ္မတက္နိုင္ဘူး ထင္ပါရဲ.။

အားကစားဖက္ ျပန္ေျပာျပရရင္ "what is your sport" ဘယ္အားကစားကို ဝါသနာပါလဲ အေမးခံရတိုင္း က်မမွာ ျပန္ေျဖစရာမရွိခဲ့ပါ။ ဒီမွာကလဲ အဲဒီလိုမွ ျပန္မေျဖနိုင္ရင္ နင္က အားကစား ဆရာဝန္လုပ္ေနျပီး လူတိုင္း အားကစား လုပ္ၾကပါ ေအာ္ေနျပီး နင္က် ဘာမွ မလုပ္ဘူးလားလဲ အထင္ခံရမွာ က်မ ေၾကာက္မိျပန္ပါတယ္။

ဒါနဲ. လူအထင္ေသးတာလဲ မခံရေအာင္၊ ညာလဲ မညာရတဲ့ အေျဖမ်ိဳး စဥ္းစားရပါတယ္။ က်မက အျမဲ တာတို တာေဝး ေျပးတယ္ ေျပာရေအာင္လဲ ေျခလွမ္း ဆယ္လွမ္းေလာက္ေျပးရရင္ က်မက ေမာေနျပီ။ အရင္က တပတ္တခါ ေယာက္်ားနဲ. ေရသြားကူးတတ္ေပမယ့္ ဒါကို က်မလို ဂ်ပုအတြက္ အားကစားတခုလို ေျပာမရျပန္။ ဖားကူးေလးနဲ. ဟိုယက္ကန္ကန္ ဒီယက္ကန္ကန္ေလာက္သာ ရွိတာေလ။ Gym သြားလားဆိုေတာ့ က်မ အလုပ္လုပ္တဲ့ အရပ္မွာ ေနာက္ဆံုးေပၚ စက္ၾကီးေတြနဲ. Gym ရွိေပမယ့္ က်မ ငျပင္း ဘာစက္မွ သိပ္စမ္းဖူးတာ မဟုတ္။  

ဒါနဲ. ငယ္ဘဝကို ျပန္စဥ္းစားေပါ့။ ငါဘာအားကစားမ်ား လုပ္ျဖစ္ခဲ့သလဲဆိုေတာ့ ဂ်င္ေပါက္ ေက်ာက္ဒိုးျပစ္ ဇယ္ခုန္ ၾကက္ဖခြပ္ ၾကိဳးခုန္ က်ားထိုး တခုမွ အဂၤလိပ္လို ေျပာမရ၊ အဲ ဟုိးငယ္ငယ္ေလးတုန္းက လြတ္လပ္ေရးေန. တေန. မီတာ ၁၀၀ အေျပးျပိဳင္ပဲြ ဝင္ျပိဳင္လိုက္တာ စတုတၳခ်ိတ္တာ သတိရမိသြားပါတယ္။ က်မဝင္ျပိဳင္ဖူးခဲ့တဲ့ တခုထဲေသာ အားကစား ျပိဳင္ပြဲပါ။ ျပိဳင္တဲ့သူက အားလံုး ၄ေယာက္ပဲ ရွိတာေလ.. အဟြတ္ ... အဟြတ္။ ေတာ္ေသးတယ္ က်မ ၾကီးျပင္းတဲ့ အခ်ိန္ လူရည္ခၽြန္ဆုိတာ မရွိေတာ့လို.ေပါ့။ နုုိ.မို. က်မ အားကစားည့ံပံုနဲ. လူရည္ခၽြန္မရလို. ေက်ကြဲေနရဦးမယ္။

အဲ ေနာက္တခုမွတ္မိသြားတာ ငယ္ငယ္ စက္ဘီး စစီးတတ္ခ်ိန္ က်မမိဘေတြ ဝယ္ေပးတဲ့ BMX စက္ဘီး အနီေရာင္ေလးကို ေျပးျမင္လာမိပါတယ္။ က်မ ၾကီးျပင္းခဲ့တဲ့ ကြမ္းျခံကုန္းျမိဳ.ေလးမွာ စက္ဘီး တအား စီးၾကတာေလ။ က်မရဲ. ပထမဆံုး BMX အနီရဲရဲေလး နွစ္အေတာ္ေတာ္ၾကာ စီးခဲ့ရတာ အခုထိ မေမ့။ 

အဲဒါကို သတိရျပီး အခုလဲ က်မက စက္ဘီးစီးတာ ႏွစ္သက္သူဆိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ငါငယ္ငယ္ကေတာ့ BMX စီးတယ္လို. ျပန္ေျဖျဖစ္ပါတယ္။ အဲ ဒါေပမယ့္ ဒီနိုင္ငံမွာ BMX ဆို သေဘာေပါက္ၾကတာက စတန္.ထြင္စီးတဲ့ အျမင့္ခုန္ ဂၽြမ္းထိုးအမ်ိဳးစံု လုပ္ျပတဲ့ စက္ဘီးေတြပါ။ အဲဒီေတာ့ အားလံုးက က်မကို အထင္ၾကီးတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ. ပါးစပ္ အေဟာင္းသားနဲ. “ၿသ ဟုတ္လား BMX ေတာင္စီးတာလား ေတာ္ေတာ္ စြန္.စားတာေတြ ၾကိဳက္တာကိုးေနာ္” ဆိုတဲ့ ေဝဖန္ခ်က္မ်ိဳး အျမဲ ၾကားရေတာ့တာပါပဲ။ က်မလဲ ေခ်ာ္လဲေရာထိုင္ ဟဲဟဲ ပဲ ရယ္ေနျဖစ္လိုက္ပါတယ္။ 

ကဲ လိုရင္းကို ျပန္ေျပာရရင္ေတာ့ လူတိုင္းက်န္းမာဖို. တေန. မိနစ္ ၃၀ တပတ္မွာ ၅ရက္ အားကစား လုပ္သင့္ပါတယ္။ အားကစားလို. ေျပာရရင္ Gym ကို သြားမွ Aerobics ေတြ ထလုပ္မွရယ္မဟုတ္၊ ဘာကိုယ္လက္ လွဳပ္ရွားမွဳမဆိုပါပါတယ္။ မိနစ္ ၃၀ ဆက္တိုက္လုုပ္စရာမလို ၁၀မနစ္ဆီ ခြဲလုပ္တာမ်ိဳးလဲ ရပါတယ္တဲ့။

ဆရာဝန္ တေယာက္ရဲ. အမွား သခၤန္းစာ

က်မ အမ်ိဳးသားက သတင္းစာတေစာင္ထဲ ေရးထားတဲ့ သတင္းတပုဒ္ကို လာဖတ္ခိုင္းပါတယ္။ အရင္ သူလုပ္ခဲ့တဲ့ ေဆးရံုတခုက သူ.အသိ ဆရာဝန္တေယာက္ တရားရံုး ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ သတင္းပါ။

အသက္ အလည္ပိုင္း အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ ေခါင္းကိုက္တယ္ဆိုျပီး ေဆးရံုတက္လာပါတယ္။ ေခါင္းကိုက္တဲ့ လူနာတိုင္း က်မတို. အျမဲ စဥ္းစားရတာက Menigitis (ဦးေဏွာက္ အေျမွးေရာင္)၊ ဦးေဏွာက္ေသြးေက်ာေပါက္ျပီး ဦးေဏွာက္ထဲ ေသြးယိုတာ (any forms of intracranial bleeds)၊ ဦးေဏွာက္ ကင္ဆာ (Primary/Secondary tumors)၊ ေလျဖတ္တာ (TIA/Stroke) အစရွိသျဖင့္ လူ. အသက္အႏၱရယ္ အတြက္ စုိးရိမ္ရတဲ့ ကိစၥေတြကို အရင္စဥ္းစားရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီနိုင္ငံရဲ. အလကား ေဆးကုလို.ရတဲ့ စနစ္မွာ လာျပတဲ့ လူနာေတြရဲ. ၉၉  ရာခိုင္နွဳန္းေလာက္က ဘာမွမဟုတ္တဲ့ Tension Headache (စိတ္ဖိစီးမွဳေၾကာင့္ရတဲ့ ေခါင္းကိုက္တာ) Migraine, Non specific Headache အစရွိသျဖင့္ အသက္အႏၱရယ္ မစိုးရိမ္ရတဲ့ အေရးမၾကီးလွပဲ သူ.ဘာသာသူ ေပ်ာက္သြားတတ္တဲ့ ေခါင္းကိုက္တာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ 

က်မအတြက္ အခုအခ်ိန္အထိ မၾကည့္ခ်င္တဲ့ ေဆးရံုရဲ. အေရးေပၚဌာနက လူနာဆိုရင္ ေခါင္းကိုက္တဲ့ လူနာလို. ေျပာလို.ရပါတယ္။ လူနာကို စမ္းသပ္ရံုနဲ.လဲ အမ်ားအားျဖင့္ ေရာဂါအမည္ တပ္မေပးနိုင္၊ အဲဒီေတာ့ လာတဲ့ လူနာတုိင္းကိုလဲ CT Head (Radiation ေတြ အမ်ားၾကီးထိနိုင္တဲ့ ေခါင္းဓါတ္မွန္) ရိုက္ေနလို.မရ၊ ခါးထဲက ရိုးတြင္ခ်ဥ္စီ ေဖါက္စစ္ေနလို. (Lumber Puncture)လဲ မျဖစ္ျပန္၊ အမ်ားအားျဖင့္ လူနာကို ေသေသခ်ာခ်ာ အခ်ိန္ေပး စမ္းသပ္ျပီး ကိုယ္ရဲ့ Gut Feeling လို.ေခၚတဲ့ စိတ္မွန္း အတြင္းစိတ္အထင္ Instinct နဲ. ပဲ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ရပါတယ္။ လူနာျပန္လႊတ္ျပီးမွ ငါ့ရဲ. ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မွန္ရဲ.လား ျပန္ေတြေဝမိတာလဲ မၾကာခဏပါ။

အဲဒီလိုပဲ အဲဒီအသိဆရာဝန္လဲ သူ.ရဲ. Experience နဲ. Clinical Judgement နဲ. ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္တယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒီ အမ်ိဳးသမီး ေခါင္းကိုက္တာနဲ. လာျပတယ္တဲ့။ တာဝန္က်ေနတဲ့ ဆရာဝန္ registrar က CT ရိုက္မယ္လို. စီစဥ္ေပမယ့္ CT ေစာင့္ေနတုန္း အမ်ိဳးသမီးက ေခါင္းကိုက္တာ သက္သာလာပါေရာ။ အဲဒီေတာ့ Consultant ဆရာဝန္ၾကီး က CT မလိုဘူး၊ ရိုးရိုး Migraine ပဲ ျဖစ္မွာ ဆိုျပီး အကိုက္အခဲေပ်ာက္ေဆးေပးျပီး ေဆးရံုကေန ျပန္လႊတ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒါနဲ. ၁၀ရက္ၾကာေတာ့လား မနက္ခင္း တစ္မနက္မွာ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးဟာ အိပ္ယာကေန လံုးဝ မနွိဳးထလာေတာ့ပါဘူး။ သူမ ေသျပီး အေလာင္းခဲြ Post Mortem examination လုပ္ေတာ့ ေခါင္းထဲ ေသြးေၾကာေပါက္ ေသြးယိုျပီး ဆံုးသြားတာဆိုပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေမးခြန္းက ဒီဦးေဏွာက္ေသြးေက်ာေပါက္တာ မေသခင္ ၁၀ရက္က ေဆးရံုသြားတုန္းက ျဖစ္တာလား၊ ေနာက္မွ ျဖစ္တာလား။ ဒါကိုေတာ့ ဘုရားကပဲ ေျပာျပနိုင္ပါေတာ့မယ္။ သူမ အဲဒီ ေဆးရံုလာခဲ့စဥ္ တုန္းက CT မွ မရိုက္ျဖစ္ခဲ့တာေလ။

အဲဒီေတာ့ အဲဒီဆရာဝန္ ဒုကၡေရာက္ေတာ့တာေပါ့။ အမွဳကေတာ့ ရင္ဆိုင္ေနဆဲဆိုေတာ့ ဘယ္သူနိုင္မလဲ မသိရေသးပါ။ ဒါေပမယ့္ က်မသင္ၾကားခဲ့ရသမွ် သိသေလာက္ကေတာ့ ဦးေဏွာက္ေသြးေၾကာေပါက္တဲ့ ကိစၥအမ်ားစုဟာ ေသြးေၾကာေပါက္ျပီး ၁၀ရက္ ၾကာေအာင္မေစာင့္တတ္ပါ။ ေနာင္ ၂၄ နဲ. ၄၈နာရီမွာ ေသနွဳန္း အမ်ားဆံုးပါ။ ဆရာဝန္မို.လို. ဆရာဝန္ဘက္ လိုက္ေျပာတယ္ပဲ ေျပာေျပာ ဒီ ၁၀ရက္အတြင္းမွာ ဘာမဆို ျဖစ္နိုင္ပါတယ္။ 

ဒါေပမယ့္လဲ အခု ျဖစ္ရတဲ့ အမွဳက လူနာလာျပစဥ္က CT မရိုက္ေပးလိုက္လို.ပါ။ အဲဒီေတာ့ ေသြးေၾကာေပါက္တာဟာ အဲဒီတုန္းက ျဖစ္တယ္လို. ဘယ္လိုမွ ေျပာလို.မရသလို အဲဒီအခ်ိန္က ဘာမွ မျဖစ္ေသးဘူးဆိုတာလဲ ဘယ္လုိမွကို မေျပာနိုင္ပါ။ က်မ အထင္ေတာ့ ဆရာဝန္သာ အဲဒီအခ်ိန္က လူနာ အမ်ိဳးသမီးကို ေသေသခ်ာခ်ာ စမ္းသပ္တာလုပ္ခဲ့တယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ေရးမွတ္ထားတယ္ဆိုရင္ တရားသူၾကီး အေနနဲ. ဆရာဝန္ သို.မဟုတ္ ေဆးရံုရဲ. အျပစ္လို. ေျပာလိုရမယ္ မထင္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက CT သာရိုက္လိုက္မယ္ဆိုရင္ေပါ့၊ အခု လူနာရွင္ေတြ ခံစားေနရတဲ့ ေဒါသနဲ. ဝမ္းနည္းမွဳေတြ၊ ဆရာဝန္ၾကီး ကိုယ္တိုင္ခံစားေနရမယ့္ ေနာင္တ Guilty feeling ေတြ ေတာ့ အေတာ္ ေလ်ာ့သြားမွာ အမွန္ပါပဲ။

ဒီ သတင္းကို ဖတ္ျပီး က်မနဲ. က်မ အမ်ိဳးသား အေျခအတင္ ေဆြးေႏြးမိခဲ့ပါတယ္။ အမ်ိဳးသားက ဒီကိစၥကို သခၤန္းစာယူျပီး ေနာင္ဆို လာသမွ်လူနာ အားလံုး ဘာစစ္ေဆးတာမွ မခ်န္ Investigations ေတြ အားလံုးကို လုပ္သင့္တယ္လို. ဆိုပါတယ္။ 

က်မကေတာ့ ဆရာဝန္ေကာင္း တေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ရင္ လာသမွ်လူနာကို ေတြ.သမွ် Investigations ေတြပဲ ထိုင္လုပ္ေနလို မရဘူးလို.ပဲ ယံုၾကည္တုန္းပါ။ အဲဒီလိုသာဆိုရင္ ကိုယ့္ရဲ. သင္ယူထားတဲ့ ပညာေတြနဲ. Clinical Judgement ဆိုတာၾကီးက ဘယ္ေရာက္သြားမတုုန္းေပါ့။ 

ဒါေပမယ့္ က်မကိုယ္ က်မ သတိျပန္ေပးမိတာ ကေတာ့ လူနာတိုင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ စမ္းသပ္ဖို. လူနာေျပာသမွ်ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ဖို.ပါ။ ဘယ္လူနာကိုမွ Prejudice နဲ. မဆက္ဆံသင့္ပါ။ 

က်မလူနာတိုင္းကုိလဲ က်မ အျမဲ ေျပာျဖစ္တာက ဆရာဝန္ဆိုတိုင္း အစစ အရာရာ သိေနတဲ့သူေတြ မဟုတ္ပါ။ က်မတုိ.သင္ထား တတ္ထားတဲ့ စာေတြ၊ လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အလုပ္အေတြ.အၾကံဳေတြနဲ. လူနာေတြရဲ. ေျပာသမွ် ခံစားရသမွ်ေတြကို နားေထာင္ျပီး ဒါေတာ့ ဘာအျဖစ္နိုုင္ဆံုးလို. ဆံုးျဖတ္ရတာပါ။ 

လူနာေတြ အေနနဲ.ကေတာ့ ကိုယ့္ရဲ. ခႏၱာကိုယ္အေၾကာင္း ကိုယ္အသိဆံုးပါ။ ဆရာဝန္ေတြရဲ. စကားကိုယ္ပဲ အျမဲအမွန္ယူမဲ့ အစား၊ ဆရာဝန္က ဘာမွ မျဖစ္ဘူးထင္ေပမယ့္၊ ကိုယ့္ရဲ. ခႏၱာကိုယ္က တမ်ိဳးေျပာေနရင္ ဆရာဝန္နဲ. ျပန္ရွင္းျပ ေဆြးေႏြးသင့္တယ္ ဆိုတာပါပဲ။ 

က်မရဲ. အလုပ္သြား ဖက္ရွင္

Photo taken from Ralph Lauren website

ငယ္ငယ္စဥ္ အျဖဴအစိမ္းနဲ. ေက်ာင္းတက္တဲ့အခ်ိန္ ေက်ာင္းစိမ္းလံုျခည္ေလးေတြ ဝတ္ရတဲ့ အခ်ိန္က က်မ ဝက္ဝံတံဆိပ္ လံုျခည္ေလးေတြပဲ ဝတ္မိတာ မွတ္မိလို.ေနပါတယ္။ က်မမွာ ရွိတဲ့ ဝက္ဝံ ၂ထည္ထဲကိုပဲ ေန.စဥ္ အဲဒါျခည္းပဲ ဝတ္မိခဲ့တာလဲ မွတ္မိပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ရယ္ မသိ အဲဒီတုန္းက တျခား လံုျခည္အစိမ္းေတြ ရွိေသးရဲ.သားနဲ. မဝတ္ခဲ့ မဝတ္ခ်င္ခဲ့။

ဒါနဲ. တကၠသိုလ္တက္တဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ စာေတြကမ်ားေတာ့ ေစ်းဝယ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြ အလိုအေလွ်ာက္ကို နဲသြားတယ္ထင္ပါရဲ. အဝတ္အစား ကိစၥ အေမ့ကိုပဲ တာဝန္လႊဲေပးထားခဲ့ မိပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ အေမဆင္ေပးခဲ့တဲ့ စိန္မိုက္ကယ္အတု ဝမ္းဆက္ေလးေတြ ေရာင္စံု ဝတ္ခဲ့ရပါတယ္။ အစစ္က ေစ်းၾကီးလြန္းျပီး အစစ္နဲ. အတုနဲ. ဘာမွလဲ ကြာတာမေတြ.ေတာ့ အတုနဲ.ပဲ ေက်နပ္ခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့။ 3rd MB ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ကစလားမသိ ေမေမက ဆင္ေပး ခ်ဳပ္ေပးခဲ့တဲ့ ဇာအက်ီ ေရာင္စံုေလးေတြလဲ မွတ္မိခဲ့ပါတယ္။ အမ်ိဳးအစား တမ်ိဳးဆို တမ်ိဳးထဲပဲ ျပန္လွန္လဲဝတ္တတ္တဲ့ က်မ အဲဒီတုန္းကေတာ့ စိန္မိုက္ကယ္ရယ္ ဇာအက်ီ ၤေလးေတြရယ္ဟာ က်မအတြက္ေတာ့ က်မ ကိုယ္ပိုင္ ဒီဇိုင္းေလးေတြပဲ ဆိုပါေတာ့။ 

ဒီလိုနဲ. အဂၤလန္ေရာက္ေတာ့ အေမ့အားကိုးလို. မရေတာ့။ ကိုယ့္အက်ီ ၤကိုယ္ဆင္ရပါေတာ့တယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းကေတာ့ Fashion Failure ပဲဆိုပါေတာ့၊ က်မဝတ္လိုက္သမွ် အူေၾကာင္က်ား စတိုင္က ဖိုးရိုးဖားယား၊ အေရာင္ေတြက ကိုးရိုးကားယားေပါ့။ သူမ်ားဘာေျပာေျပာ က်မကေတာ့ ကိုယ္စိတ္ခ်မ္းသာဖို. အဓိကဆိုတဲ့ မူနဲ.ပဲ ေနျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အခုထိ အရမ္းခင္တဲ့ အသက္ ၈၀ေက်ာ္ အဂၤလိပ္အဖိုးၾကီး တေယာက္ကဆို က်မနဲ.သူ ေဆးရံုုမွာ ပထမဆံုး စေတြ.တဲ့ေန.က March လၾကီးထဲ က်မ Christmas အက်ီ ၤၾကီးဝတ္ျပီး ေဆးရံုေဆာင္ထဲမွာ ရပ္ေနတာ သူ.အတြက္ဘယ္ေလာက္ ထူးဆန္းျပီး ထင္ရွားထူးျခားတဲ့ ျမင္ကြင္းတခု ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ အခုထိ ေျပာေနတုန္းပါ။ 

ဒီလုိနဲ.ဒီနိုင္ငံမွာ အေျခေလးနဲနဲက်လာ၊ အသားက်လာေတာ့ တခ်ိဳ. အမ်ိဳးသမီးေလးေတြ ဝတ္တဲ့ ရွပ္အက်ၤ ီေလးေတြကို သတိထားမိလာပါတယ္။ က်မစိတ္ထဲမွာ Smart က်တယ္။ Classy ျဖစ္တယ္။ Fashion လဲ ဆန္တယ္လိုထင္ပါတယ္။ က်မကလဲ ဘယ္အရာမဆို ဘာပဲလုပ္လုပ္ က်မရဲ. ကိုယ္ပိုင္ Criteria ေတြ ခ်လုပ္တတ္တာကိုး။ အက်ၤ ီဝယ္ေတာ့လဲ က်မရဲ. Criteria ေတြျဖစ္တဲ့ လည္ပင္း မဟုိက္ရ၊ လက္မျပတ္ရ၊ သိပ္မပါးရ၊ ကိုယ္သိပ္က်ပ္တာမျဖစ္ေစရ .. ဆိုတာေတြနဲ. ကိုက္ညီတဲ့အက်ီ ၤေတြက ဒီနိုင္ငံမွာ ရွာဖို. သိပ္မလြယ္ကူခဲ့ပါ။ 

ဒါေပမယ့္ Women Shirts ေတြကေတာ့ က်မလိုခ်င္တဲ့ အခ်က္ေတြနဲ. ျပည့္တဲ့ အျပင္ က်မမ်က္စိထဲေတာ့ အေတာ္ အခ်ိဳးေျပတာကိုး။ ေန.စဥ္ အလုပ္သြားလဲ ဝတ္လိုရတယ္၊ အင္တာဗ်ဴး စာေမးပြဲ Viva ေတြ သြားလဲ ဝတ္လိုရတယ္။ ရုပ္ရွင္ထဲက CSI လို စံုေထာက္ေမေတြလဲ အဲလို ရွပ္ေတြနဲ. ဝတ္ေတာ့ Professional ပံုေပါက္သြားပါတယ္။ 

ဒါေပမယ့္ ခက္တာက က်မလို ဂ်ပု ခါးတို ခါးတုတ္အတြက္ ဒီနိုင္ငံက အရပ္ ၆ေပျမင့္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြအတြက္ ခ်ဳပ္ထားတဲ့ Shirts ေတြနဲ.က ပံုမက်ျပန္။ တေန.မွာေတာ့ ကံေကာင္းစြာနဲ. Sales ခ်ေနတဲ့ Designer Outlet မွာ ေစ်းဝယ္ထြက္တုန္းမွာ Ralph Lauren Polo Shirts ေတြေတြ.လို. စမ္းဝတ္ၾကည့္လုိက္ မိတာ က်မနဲ. အံဝင္ ပံုအက်ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ. အေပ်ာ္လြန္ျပီး အဲဒီက ရွပ္၄ထည္ ဝယ္လာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဝယ္ျပီး အဲဒါကိုပဲ မခၽြတ္တမ္းဝတ္ျဖစ္ခဲ့တာ။ ေနာက္ Designer outlet သြားတိုင္း ထပ္ထပ္ဝယ္ထားတာ အခုေတာ့၄နွစ္အတြင္းမွာ အထည္ ၂၀ရွိပါျပီ။ (အခုပဲ ဗီဒိုထဲ ေရတြက္ခဲ့တာေနာ္)။ 

က်မ မနက္မနက္ ေဆးရံု အလုပ္ သြားမယ္ဆို ဘယ္ဟာဝတ္ရမယ္ ထိုင္စဥ္းစားစရာ မလို အဲဒီ Shirts ေတြထဲက အလွဲ.က်တဲ့ တထည္ေကာက္စြပ္၊ CK နဲ. Tommy Hilfiger က Discount နဲ. ဝယ္ထားတဲ့   ေဘာင္းဘီရွည္ ၄ထည္ထဲက တထည္ဆြဲဝတ္ျပီး အလုပ္သြားျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။ မနက္ မနက္ဆို အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲဆိုေတာ့ အဝတ္အစားအတြက္ အခ်ိန္ေပး သိပ္စဥ္းစားေနစရာ မလုိေတာ့ဘူးေပါ့။

ဘာရယ္မဟုတ္ ဒီစာေရးျဖစ္သြားတာက မေန.က က်မကို အလုပ္မွာ အသိေတြက က်မက အဝတ္အစား ေကာင္းေကာင္းေတြပဲ ေစ်းၾကီးေပး ဝတ္ေၾကာင္း ခ်ီးေကၽြးတာ ခံလုိက္ရလို.ပါ။ မၾကာခဏ က်မ အဲဒီစကား အေျပာခံခဲ့ရပါတယ္။ ဟဲ့ နင့္မွာ အဲဒီ အေကာင္းစား ရွပ္အကၤ် ီေတြ ဘယ္နစ္ထည္ေတာင္ရွိလဲ ဆိုျပီးေတာ့လဲ အေမးခံရတတ္ပါတယ္။ ဒီရွပ္ေတြက တကယ့္ေစ်း အမွန္က ေပါင္ ၇၀၊ ၈၀ ေက်ာ္တတ္ေပမယ့္၊ က်မက ေစ်းခ်တုန္းပဲ ဝယ္ေတာ့ တထည္ ေပါင္ ၂၀ေက်ာ္ပဲ ေပးရတာပါ။ အမွန္က က်မအက်ီ ၤအရည္အတြက္ကလဲ သိပ္မမ်ားပါ။ အေရာင္ေတြက ခပ္ဆင္ဆင္ အားလံုးကလဲ အစဥ္းေလးေတြနဲ. ဆိုေတာ့ မ်ားတယ္လို. အထင္ခံရတာေပါ့။ 

ဒါက ေဆးရံုသြားတဲ့ ေန.ေတြကို ေျပာတာပါ။ အေရးေပၚဌာနမွာဆုိရင္ေတာ့ Scrub ဝတ္ရျပီး၊ တျခား အားကစားေန.ဆိုရင္ေတာ့ ေဘာလံုးအသင္းရဲ. Shirts/kits ဒါမွမဟုတ္ အဂၤလန္ ဝတ္စံု FA ဝတ္စံု အစရွိသျဖင့္ လိုအပ္သလို ဝတ္သြားရပါတယ္။

က်မရဲ. နာမည္ၾကီး လူနာမ်ား

အားကစားပိုင္းမွာ လုပ္ေနရေတာ့ မၾကာခဏ က်မ အေမးခံရတဲ့ ေမးခြန္းေလးတခု ရွိပါတယ္။ နင့္ရဲ. လူနာေတြထဲမွာ နာမည္ အၾကီးဆံုးက ဘယ္သူလဲတဲ့။ ၂ခါ ၃ခါမက မၾကာခဏကို အေမးခံခဲ့ရပါတယ္။ အေမးခံရတိုင္းလဲ က်မ ဘာျပန္ေျဖရမွန္း မသိခဲ့ပါ။ လူနာေတြရဲ. အေၾကာင္း မေျပာရဘူးဆိုတဲ့ Patients Confidentiality ဆိုတဲ့ ဆရာဝန္တေယာက္ရဲ. တာဝန္ စည္းကမ္းကလဲ ရွိေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နာမည္ေလး ေျပာရံုနဲ.ေရာ ဒီ Patients Confidentiality  ဆိုတာၾကီးက ေဖာက္ပ်က္ရာ ေရာက္ျပန္သလား က်မ မသိပါ။ ဒီေနရမွာ အျဖဴအမဲဆုိတာ ခြဲလို.မရတဲ့ Grey area ညိဳညိဳမဲမဲ ေနရာ တခုပဲ ဆိုပါေတာ့။ 

ဒါနဲ. ေမးခြန္းရဲ. အေျဖကို က်မ မၾကာခဏ ျပန္စဥ္းစား ဖူးပါတယ္။ က်မရဲ. လူနာေတြထဲမွာ ဘယ္သူကမ်ား နာမည္ အေက်ာ္ဆံုး လူသိအမ်ားဆံုးပါလဲ။ ငယ္ကထဲက ေဘာလံုးပြဲၾကည့္ရတာ ဝါသနာပါသူဆိုေတာ့ ဒီေမးခြန္း စဥ္းစားလိုက္တိုင္း ေဘာလံုးပဲ ေခါင္းထဲ အေတြးထဲ အရင္ဆံုး အျမဲ ဝင္လာတတ္ပါတယ္။ 

အဂၤလန္ရဲ. ေဘာလံုးအသင္းေတြအားလံုး ေလ့က်င့္တဲ့ေနရာ St Georges Park မွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ က်မအတြက္ အဂၤလန္အသင္းမွ ေဘာလံုးသမားမ်ား မန္ေနဂ်ာမ်ားအားလံုး က်မ  ကူညီဖူးတယ္ဆိုပါေတာ့။ သူတို. ေလ့က်င့္ရင္း ဒါဏ္ရာ တခုခုမ်ားရမလား ေစာင့္ေပးရတာ (သူတို.ရဲ. အသင္း ဆရာဝန္ က်မရဲ. ေဘာ့စ္ကေတာ့ ရွိတာေပါ့)၊ နွစ္စဥ္ကူညီေပးရတဲ့ သူတို.ရဲ. Fitness Screening၊ ခရီးမသြားခင္ ထိုးေပးရတဲ့ Travel immunization .. ဒါေတြ ပံုမွန္လုပ္ေပးရေတာ့ သူတို.က က်မရဲ. နာမည္အၾကီးဆံုး လူနာေတြလို. ေျပာလို.ရေလမလား။

မန္ေနဂ်ာေတြ အေၾကာင္း ေျပာရရင္လဲ အခု Premier League ေဘာလံုး အသင္းေတြရဲ မန္ေနဂ်ာ အားလံုးနီးနီး မရွိဘူးဆို အနဲဆံုး ၅၀ရာခိုင္နွဳန္းေက်ာ္ က်မၾကည့္ရွဳ ေပးခဲ့ရပါတယ္။ သူတို.မွာ ေဘာလံုး မန္ေနဂ်ာျဖစ္ဖို. (Fitness to Perform) လိုအပ္တဲ့ က်န္းမာေရး အဆင့္ ရွိပါတယ္ ဆိုတာ နွစ္စဥ္ က်မအလုပ္လုပ္တဲ့ St Georges Park မွာ လာလာ စစ္ရတာေလ။ အဲဒီ အလုပ္ကို ဆရာဝန္ အေနနဲ. က်မကပဲ ဦးေဆာင္ျပီး လုပ္ေပးတာပါ။ ဒါဆိုသူတို.ကေရာ နာမည္ၾကီးေတြထဲ လူအသိအမ်ားဆံုးေတြထဲ ပါေလမလား။

က်မအေနနဲ. West Bromwich ေဘာလံုးပြဲမွာလဲ ေဆးခန္းထိုင္ သူတို.ရဲ. ပထမ အသင္းသား အားလံုးကို ဒီနွစ္ season စခ်ိန္ေလာက္တုန္းက ၾကည့္ေပးဖူးပါတယ္။ Birmingham City ေဘာလံုး အသင္းကေတာ့ ေျပာမေနပါနဲ.ေတာ့။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃နွစ္လံုး က်မက ဒီအသင္းရဲ. ဆရာဝန္ ၂ေယာက္ထဲက တေယာက္ဆိုေတာ့ သူတိုရဲ. ျပႆနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ကို ေျဖရွင္းေပးေနက်ပါ။ အဲဒီေတာ့ ဒီအသင္းေတြကေရာ ဘယ္သူကမ်ား နာမည္ အၾကီးဆံုး ျဖစ္ေလမလဲ။ 

အမ်ိဳးသမီး ေဘာလံုး အသင္းက အမ်ိဳးသားေလာက္ နာမည္ မေက်ာ္ေတာ့ ဒီစာရင္းထဲ ဝင္နိုင္မယ္မထင္။ 

ဒါနဲ. ေဘာလံုး မဟုတ္ပဲ တျခား အားကစားဆိုရင္ေရာ။ ဘယ္ဟာကမ်ား နာမည္ေက်ာ္မလဲ စဥ္းစား မိျပန္တယ္။ 

က်မလုပ္ခဲ့တဲ့ အားကစားေတြကလဲ အလြန္မ်ားသကိုး။ အိုလန္ပစ္မွာတုန္းက ေဘာ္လီေဘာ နဲ. ကမ္းေျခေဘာ္လီေဘာ၊ ေနာက္ ဒိုင္း ဗင္း  စက္ဘီး  ေလွေလွာ္ Gymnastics (ဂၽြန္းဘား) အစရွိသျဖင့္ ကမၻာ့ခ်န္ပီယန္ျပိဳင္ပြဲေတြမွာ လုပ္ခဲ့ေတာ့ ကမၻာအရပ္ရပ္က အေတာ္ဆံုး အားကစားသမားေတြနဲ. ေတြ.ခဲ့ ၾကံဳခဲ့ ကုေပးခဲ့ရတာေတြရွိပါတယ္။ 

ေနာက္ ကမၻာ့ နံပါတ္ ၁ (အခုေတာ့ ၂လားမသိ) Australia Netball ... ကမၻာနံပါတ္ ၃ England Netball အသင္း .. အဂၤလန္ေဟာ္ကီ .. Great Britain Basketball team အစရွိတာေတြ မ်ိဳးစံုနဲ.လဲ လုပ္ခဲ့ဖူးေလေတာ့ သူတို.ကေရာ ဘယ္ေလာက္ နာမည္ၾကီးတဲ့ အထဲ ပါမလဲ မသိပါ။ 

စဥ္းစားရင္း စာရင္းကေတာ့ ရွည္လာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူတေယာက္ထဲကမွ နာပါတ္ ၁ ေနရာ ေရာက္မလာပါ။ 

ကြမ္းျခံကုန္းဆိုတဲ့ ေတာ့ျမိဳ.ကေလးမွာ ၾကီးျပင္းခဲ့တဲ့ က်မ ငယ္ငယ္က စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္ မက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ငါၾကီးလာရင္ နိုင္ငံျခားမွာ ပညာေတြသင္နိုင္တဲ့သူ ကမၻာအနွံ.ခရီးေတြ ေလွ်ာက္သြားနိုင္တဲ့သူ ျဖစ္ခ်င္တယ္လိုေလ။ ပညာေတြလဲ သင္ရပါတယ္ (မသင္ခ်င္မွ အဆံုး ဆိုပါေတာ့)။ ခရီးေတြလဲ သြားရလြန္းလို. အခုေတာ ေလွ်ာ့ျပီး အိမ္မွာပံုမွန္ အလုပ္လုပ္နိုင္ေအာင္ က်ိဳးစားေနရပါတယ္။ ကမၻာအရပ္ရပ္ေတာ့ စံုလို.မဟုတ္၊ ေယာက္်ား complaint လုပ္တာခံရလြန္းလို.ပါ။ က်မရဲ. အိပ္မက္ကေလးေတြ အေကာင္အထည္ေပၚလာတာ ေျပာတာပါ။ 

အခုေတာ့ က်မ အိပ္မက္အသစ္တခု ထပ္မက္မိတယ္။ က်မရဲ. အိပ္မက္ အမ်ားၾကီးေတြထဲက တခုဆိုပါေတာ့။ အဂၤလန္အသင္းရဲ. ဆရာဝန္အျဖစ္နဲ. ကမၻာ့ဖလားျပိဳင္ပြဲကို သြားနိုင္ဖို.ေလ ... ဟီးဟီး။ 

အိပ္မက္ဆိုတာ တကယ္ယံုၾကည္ရင္ တကယ္အမွန္ ျဖစ္ေျမာက္လာတတ္တယ္တဲ့။ အဲဒီေတာ့ က်မလဲ ယံုၾကည္စြာ ဆက္လက္ ေမွ်ာ္လင့္ ေစာင့္စားလို. ...... ဒီစာကို ဒီမွာပဲ ရပ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ဆရာဝန္ တေယာက္ရဲ. ေရာဂါမ်ား

မေန.က က်မ အမ်ိဳးသား ေဆးရံုက သူ.လူနာေတြဆီက သယ္လာတဲ့  ေရာဂါပိုးနဲ. ဝမ္းသြားျပီး အန္ပါတယ္။ ဆရာဝန္ဆိုေတာ့ လူေတြကို ေရာဂါေပါင္းစံုမွ ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ ကုသေပးတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ အဲလိုကုသေပးရင္းနဲ. ဆရာဝန္ေတြမွာလဲ ေရာဂါေတြရလာတတ္တာပါပဲ။ 

ဥပမာ က်မဆို ေဆးရံု အေရးေပၚဌာနမွာ တာဝန္က်တုန္းက ဗိုက္ေအာင့္ အစာအိမ္နာတဲ့ ေရာဂါရလာပါတယ္။ မရပဲ ေနမလား။ အစားအေသာက္မွ မမွန္တာကိုး။ A+E rotation ရဲ.အလုပ္ခ်ိန္ေတြက တျခားေဆးဌာနေတြလို မဟုတ္။ အခ်ိန္ေတြက ကမိုးကေမာက္ ဆိုေတာ့ တခါတေလ မနက္စာကို ေန.လည္ ၃နာရီေလာက္မွ စားရတာေလ။ 

အခုထိလဲ တခ်ိဳ.ရက္ေတြဆို ပထမဆံုး အစာကို က်မေန.လည္ ၃နာရီေလာက္မွ စားရပါတယ္။ ဥပမာ မနက္ခင္း ၈နာရီအေရာက္ ေဆးရံုသြား ေဆးခန္းမွာ လူနာအျမန္ၾကည့္။ ေန.လည္ေဘာလံုးပြဲကို အမွီသြားရ။ ၾကားမွာ စားဖို. အခ်ိန္မရွိ၊ ထမင္းခ်ိဳင့္လဲ့ ထဲ့စရာ မခ်က္ထားမိေတာ့ ဒီအတိုင္း ဗိုက္ေဟာင္းေလာင္းနဲ. ေဘာလံုးပြဲမွာ၊ Halftime ေလာက္မွ ေဘာလုံးသမားေတြရဲ. Energey drinks/ calory snacks ေတြ နွိဳက္စားရပါတယ္။ 

အဲဒီလို အလုပ္ခ်ိန္မမွန္ေတာ့ အထူးသျဖင့္ ခရီးသြားမ်ားတဲ့ အခါေတြမွာဆိုရင္ေတာ့ မနက္ မနက္ဆို အီးအီးပါဖို.ေတာင္ အခ်ိန္ကမရွိ။ ဝမ္းကခ်ဳပ္လာ၊ ဝမ္းခ်ဳပ္တာၾကာျပီး ဗိုက္ထဲမွာ အီးအီးေတြျပည့္လာတဲ့ အခါက်ေတာ့ Overflow Diarrhoea လို.ေခၚတဲ့ ဝမ္းေတြသြားပါေရာ။ 

လူနာေတြက ကိုယ့္မ်က္နွာကို မၾကာခဏ ေခ်ာင္းဆိုးထဲ့လုုိက္လို. ေရာဂါပိုးကူးျပီး ဖ်ားရတာ လည္ေခ်ာင္းနာရတာလဲ မၾကာခဏ။ 

တခါတေလ အလုပ္ရွဳပ္လြန္းလို. တေနကုန္ ဆီးေတာင္မသြားအားလို. ဆီးေအာင့္ရတာလဲ မၾကာခဏ။ 

လူနာေတြရဲ. ေသြးေတြ မၾကာခဏ ကိုယ္ကိုေပတာ စြန္းတာနဲ. ေသြးေၾကာင့္ ကူးစက္နိုင္တဲ့ ေရာဂါေတြကို ေၾကာက္ရတာလဲ ရွိပါေသးတယ္။ 

ဒီၾကားထဲ အခုအားကစားမွာ လုပ္ေတာ့ ၾကြက္သားမွာ ျဖစ္တတ္တဲ့ Myofascial trigger points ေတြကို ကုတာ၊ အရိုး အဆစ္ေတြကို ေလ်ာ့ေအာင္ Manipulation/manual therapy ေတြ လုပ္တာေတြ မ်ားေတာ့ လက္မက အဆစ္ကေလးနာလာလို. အခု အဲဒီ အလုပ္ေတြအားလံုး Physio နဲ.ပဲလႊဲထားျပီး ကိုယ့္လက္ကိုယ္ အနားေပးထားရပါတယ္။ Ultrasound scan ကေတာ့ သံုးရတာမ်ားတုန္းဆိုေတာ့ လက္ေကာက္ဝတ္ပါ နာမလာေအာင္ အေတာ္ သတိထားေနရပါတယ္။

ဒါေတာင္ စာေမးပြဲေတြ၊ အလုပ္က စိတ္ဖိစီးမွဳေတြနဲ. စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေရာဂါေတြအေၾကာင္း မပါေသးဘူးေနာ္။ 

ကဲ ျဖစ္ခ်င္ဦးဟဲ့ ဆရာဝန္ .....။